Beginners' Guide/Installation (Polski)

Tip: To część wielostronicowego artykułu Przewodnik Początkującego. Kliknij tutaj jeśli wolisz czytać przewodnik w całości.

Instalacja

Po uruchomieniu, nośnik instalacyjny automatycznie loguje się jako root i ustawia amerykański (US) układ klawiatury.

Zmiana języka

Tip: Te kroki są opcjonalne dla większości użytkowników. Mogą być jednak przydatne, gdy planujesz pisać w plikach konfiguracyjnych z wykorzystaniem swojego języka, jeżeli Twoje hasło do sieci wifi zawiera znaki niewystępujące w języku angielskim, lub jeżeli chcesz otrzymywać wiadomości systemowe (np. możliwe błędy) w swoim ojczystym języku.

Domyślnie wybranym układem klawiatury jest us. Jeżeli posiadasz klawiaturę z niestandardowym układem klawiszy, uruchom polecenie:

# loadkeys układ

...gdzie w miejsce układu można wstawić fr, uk, be-latin1, etc. "zajrzyj tutaj, by zobaczyć pełną listę.

Mapy klawiszy są dostępne dla wielu krajów i typów klawiatur. Pliki map klawiszy znajdują się w /usr/share/kbd/keymaps/ (możesz opuścić scieżkę i rozszerzenie pliku używając loadkeys).

Czcionka również powinna zostać zmieniona, bo w większości języków używane jest więcej niż standardowe 26 liter obecnych w angielskim alfabecie. W przeciwnym wypadku niektóre charakterystyczne znaki mogą zostać zastąpione przez białe kwadraciki lub inne symbole. Zauważ, że nazwa układu jest czuła na wielkość liter, więc wpisz dokładnie to, co widzisz:

# setfont Lat2-Terminus16

Domyślnie wybranym językiem jest angielski (US). Jeżeli chcesz zmienić język na czas procesu instalacji (w tym przykładzie na polski), usuń znak # na początku locale, którego chcesz używać z /etc/locale.gen, razem z językiem angielskim (US). Proszę wybierz wpisy UTF-8.

Użyj Ctrl+X by wyjść, a gdy zostaniesz zapytany o zachowanie zmian, naciśnij Y i Enter, by użyć tej samej nazwy pliku.

# nano /etc/locale.gen

en_US.UTF-8 UTF-8
pl_PL.UTF-8 UTF-8

# locale-gen
# export LANG=pl_PL.UTF-8

Pamiętaj, LAlt+LShift aktywuje i dezaktywuje mapę klawiszy.

Konfiguracja sieci w środowisku instalacyjnym

Instalator wymaga połączenia sieciowego, aby pobrać i zainstalować wymagane pakiety. Sieć musi być więc skonfigurowana jako pierwsza.

Automatyczna konfiguracja

Warning: udev podczas nadawania nazw interfejsom sieciowym nie trzyma się już nazewnictwa zgodnego ze schematem wlanX i ethX. Jeżeli używałeś wcześniej innej dystrybucji albo instalujesz ponownie system Arch, miej na uwadze nowe nazewnictwo i nie zakładaj, że Twój interface sieci bezprzewodowej nazywa się wlan0, albo że interface sieci przewodowej nosi nazwę eth0. Zawsze możesz użyć narzędzia "ip", by upewnić się co do nazw Twoich interface-ów.

Od wydania systemd-197 wzwyż, udev przyporządkowuje przewidywalne, stałe nazw interfejsów sieciowych, które różnią się od starego podejścia do ich nazewnictwa (wlan0, wlan1, etc.). Nowe nazwy nie zmieniają się po ponownym uruchomieniu systemu, co rozwiązuje problem nieprzewidywalności przydzielania im nazw. Jeżeli chcesz dowiedzieć się, dlaczego było to konieczne, przeczytaj http://www.freedesktop.org/wiki/Software/systemd/PredictableNetworkInterfaceNames .

Usługa dhcpcd jest uruchamiana podczas startu systemu. Spróbuje ona automatycznie skonfigurować połączenie przewodowe, jeśli są dostępne. Możesz sprawdzić, czy połączenie powiodło się używając /bin/ping:

# ping -c 3 www.google.com

Jeśli wynik polecenia wygląda podobnie do tego:

# ping -c 3 www.google.com

PING www.l.google.com (74.125.132.105) 56(84) bytes of data.
64 bytes from wb-in-f105.1e100.net (74.125.132.105): icmp_req=1 ttl=50 time=17.0 ms
64 bytes from wb-in-f105.1e100.net (74.125.132.105): icmp_req=2 ttl=50 time=18.2 ms
64 bytes from wb-in-f105.1e100.net (74.125.132.105): icmp_req=3 ttl=50 time=16.6 ms

--- www.l.google.com ping statistics ---
3 packets transmitted, 3 received, 0% packet loss, time 2003ms
rtt min/avg/max/mdev = 16.660/17.320/18.254/0.678 ms

oznacza to, że sieć i dostęp do internetu są poprawnie skonfigurowane. Możesz przejść do Przygotowanie dysku twardego. Jeśli jednak otrzymujesz:

ping: unknown host www.google.com

musisz ustawić połączenie z siecią manualnie, według poniższych poleceń.

Ustawienie połączenia przewodowego

Postępuj według tej procedury, jeśli twój komputer podłączony jest do sieci Ethernet. W większości przypadków, będziesz mieć jeden interfejs, nazwany eth0. Jeśli masz więcej interfejsów (dodatkowych kart lub kart zintegrowanych z płytą główną), ich nazwy będą zgodne z sekwencją enp2s0f0, enp6s0f0, itd...

Dynamiczne IP (DHCP)

Zakładając przewodowe połączenie Ethernet i dostęp do serwera DHCP (np. używając routera), uruchom:

# dhcpcd

aby otrzymać adres IP. Jeśli masz kilka interfejsów (np. kilka kart Ethernet), możesz wybrać jeden z nich używając dhcpcd <interfejs>, przykładowo:

# dhcpcd enp2s0f0

Sprawdź swoje połączenie według powyższego sposobu. Jeśli sieć działa, przejdź do #Przygotowanie dysku twardego.

Statyczne IP

Trzymaj się tej procedury, by ustanowić połączenie z siecią via statyczny adres IP.

Po pierwsze, zidentyfikuj nazwę Twojego interfejsu sieciowego.

# ip link

1: lo: <LOOPBACK,UP,LOWER_UP> mtu 65536 qdisc noqueue state UNKNOWN mode DEFAULT 
    link/loopback 00:00:00:00:00:00 brd 00:00:00:00:00:00
2: enp2s0f0: <BROADCAST,MULTICAST> mtu 1500 qdisc noop state DOWN mode DEFAULT qlen 1000
    link/ether 00:11:25:31:69:20 brd ff:ff:ff:ff:ff:ff
3: wlp3s0: <BROADCAST,MULTICAST,UP,LOWER_UP> mtu 1500 qdisc mq state UP mode DORMANT qlen 1000
    link/ether 01:02:03:04:05:06 brd ff:ff:ff:ff:ff:ff

W tym przypadku, interfejs ethernet nazywa się enp2s0f0. Jeżeli nie masz pewności, to jego nazwa prawdopodobnie zacznie się literą "e", a prawie na pewno nie będzie się nazywał "lo" lub zaczynała się literą "w". Zawsze możesz użyć iwconfig i zobaczyć, by zobaczyć które interfejsy nie są bezprzewodowe.

# iwconfig

enp2s0f0  no wireless extensions.
wlp3s0    IEEE 802.11bgn  ESSID:"NETGEAR97"  
          Mode:Managed  Frequency:2.427 GHz  Access Point: 2C:B0:5D:9C:72:BF   
          Bit Rate=65 Mb/s   Tx-Power=16 dBm   
          Retry  long limit:7   RTS thr:off   Fragment thr:off
          Power Management:on
          Link Quality=61/70  Signal level=-49 dBm  
          Rx invalid nwid:0  Rx invalid crypt:0  Rx invalid frag:0
          Tx excessive retries:0  Invalid misc:430   Missed beacon:0
lo        no wireless extensions.

W tym przykładzie, ami enp2s0f0, ani urządzenie loopback nie ma rozszerzenia bezprzewodowego, co oznacza, że naszym interfejsem na pewno jest enp2s0f0.

Musisz także znać te wartości:

• Statyczny adres IP,
• Maska podsieci,
• adres IP bramy domyślnej,
• adresy IP serwerów DNS,
• Nazwa domeny (jeśli jesteś w lokalnej sieci, możesz ją wymyślić).

Aktywuj podłączony interfejs sieciowy, np. dla enp2s0f0:

# ip link set enp2s0f0 up

Dodaj adres:

# ip addr add <adres ip>/<maska podsieci> dev <interfejs>

Na przykład:

# ip addr add 192.168.1.2/24 dev enp2s0f0

Po więcej informacji, zobacz: man ip

Dodaj bramę:

# ip route add default via <adres ip>

(Wpisz adres IP twojej bramy)

Np:

# ip route add default via 192.168.1.1

Edytuj plik /etc/resolv.conf, podmieniając adresy twoich serwerów DNS:

# nano /etc/resolv.conf

 nameserver 61.23.173.5
 nameserver 61.95.849.8
 search example.com

Note: Aktualnie możesz dołączyć maksymalnie 3 linie nameserver.

Note: Po więcej informacji dotyczących konfiguracji sieci, odwiedź Konfigurowanie sieci.

Tip: Jeśli nie potrzebujesz konfigurować ADSL ani połączenia bezprzewodowego, przejdź do #Przygotowanie dysku twardego.

Powinieneś już posiadać aktywne połączenie internetowe. Jeżeli tak nie jest, odwiedź stronę Konfigurowanie sieci.}}

Konfiguracja sieci bezprzewodowej

Postępuj według tej procedury, jeśli potrzebujesz łączności bezprzewodowej (wifi) w czasie instalacji.

Jeżeli używałeś wcześniej innej dystrybucji lub instalujesz ponownie system Arch Linux od czasu porzucenia starego modelu nazewnictwa, możesz być zaskoczony faktem, że pierwszy interfejs nie nazywa się "wlan0". Prawdę mówiąc, to żaden interfejs nie będzie już poprzedzany przedrostkiem "wlan". Nie panikuj; po prostu wykonaj polecenie iwconfig by dowiedzieć się jaka jest nowa nazwa Twojego interfejsu sieciowego.

Sterowniki do kart bezprzewodowych oraz niezbędne narzędzia są dostępne w środowisku uruchamianym z nośnika instalacyjnego. Wiedza o posiadanym sprzęcie będzie kluczowa dla pomyślnej konfiguracji. Pamiętaj, że następująca procedura wykonana w tym momencie, podczas instalacji uruchomi sieć bezprzewodową w środowisku instalacyjnym. Te kroki (lub inny sposób zarządzania połączeniami bezprzewodowymi) muszą zostać powtórzone z poziomu zainstalowanego systemu po jego uruchomieniu.

Pamiętaj także, że te kroki są opcjonalne jeśli połączenie bezprzewodowe jest niepotrzebne w tym momencie instalacji; sieć bezprzewodowa może być skonfigurowana później.

Note: W poniższych przykładach wlp3s0 oznacza interfejs, a linksys ESSID (nazwę) sieci. Zastąp te wartości odpowiednimi dla Twojej sieci.

Podstawowa procedura wygląda następująco:

• (opcjonalnie) Zidentyfikuj interfejs bezprzewodowy:

# lspci | grep -i net

lub jeśli używasz karty USB:

# lsusb

• Upewnij się, że udev załadował sterownik i stworzył odpowiedni interfejs używając iwconfig:

Note: Jeśli nie widzisz wyniku podobnego do tego, twój sterownik bezprzewodowy nie został załadowany. W takim przypadku, musisz załadować sterownik manualnie. Zobacz Konfiguracja sieci bezprzewodowej po dokładne instrukcje.

# iwconfig

enp2s0f0  no wireless extensions.
wlp3s0    IEEE 802.11bgn  ESSID:"NETGEAR97"  
          Mode:Managed  Frequency:2.427 GHz  Access Point: 2C:B0:5D:9C:72:BF   
          Bit Rate=65 Mb/s   Tx-Power=16 dBm   
          Retry  long limit:7   RTS thr:off   Fragment thr:off
          Power Management:on
          Link Quality=61/70  Signal level=-49 dBm  
          Rx invalid nwid:0  Rx invalid crypt:0  Rx invalid frag:0
          Tx excessive retries:0  Invalid misc:430   Missed beacon:0
lo        no wireless extensions.

wlp3s0 to dostępny interfejs bezprzewodowy w tym przykładzie.

• Podnieś interfejs używając:

# ip link set wlp3s0 up

Mały procent układów bezprzewodowych wymaga firmware oprócz odpowiedniego sterownika. Jeśli układ wymaga firmware, prawdopodobnie otrzymasz ten błąd przy podnoszeniu intefejsu:

# ip link set wlp3s0 up

SIOCSIFFLAGS: No such file or directory

W razie niepewności, użyj dmesg aby przejrzeć log jądra, szukając próśb o firmware od układu bezprzewodowego.

Przykładowy wynik polecenia korzystając z układu Intela, który wymaga firmware i prosi o niego jądro podczas startu systemu:

# dmesg | grep firmware

firmware: requesting iwlwifi-5000-1.ucode

Jeśli polecenie nic nie wypisze, najpewniej układ nie wymaga firmware.

Warning: Pakiety z firmware (dla kart tego wymagających) są preinstalowane w /usr/lib/firmware w środowisku live (na płycie/pendrivie), ale muszą być zainstalowane w systemie po instalacji aby zapewnić łączność bezprzewodową! Instalacja pakietów jest opisana w dalszej części tego przewodnika. Upewnij się, że zainstalowane są zarówno sterowniki, jak i firmware przed restartem! Zobacz Konfiguracja sieci bezprzewodowych jeśli nie jesteś pewny(a) co do wymogu instalacji firmware dla posiadanego układu. To bardzo częsty błąd.

Następnie użyj wifi-menu z pakietu netcfg^AUR, by połączyć się z siecią:

# wifi-menu wlp3s0

Warning: Na chwilę obecną wywołanie wifi-menu bez podania parametru zmusi go do szukania "wlan0". Wykonaj wifi-menu z nazwą Twojego interfejsu jako parametrem, by go użyć.

Powinieneś(aś) teraz mieć działające połączenie z Internetem. Jeśli nie masz, odwiedź bardziej szczegółową stronę Konfiguracja sieci bezprzewodowej.

Skonfiguruj połączenie bezpośrednie z modemem

xDSL (PPPoE)

Podążaj według tej procedury, jeśli masz modem lub router w trybie bridge do łączenia się z twoim dostawcą Internetu.

Wywołaj:

# pppoe-setup

• Podaj nazwę, którą dostarczył Ci dostawca usług internetowych (ISP).
• Naciśnij Enter wybierając "eth0".
• Naciśnij Enter wybierając "no".
• Wpisz server (zazwyczaj wymaga tego konfiguracja).
• Naciśnij 1 by wybrać firewall.
• Wpisz hasło, które dostarczył Ci dostawca usług internetowych.
• Naciśnij Y na końcu.

Jeśli wszystko jest poprawnie skonfigurowane, połącz się używając:

# pppoe-start

Możesz także skonfigurować plik resolv.conf:

# echo nameserver 8.8.8.8 > /etc/resolv.conf

Modem analogowy, ISDN

Zobacz Direct Modem Connection_(Polski) po szczegółowe instrukcje.

Proxy Server

Jeśli jesteś za serwerem proxy, musisz wyeksportować zmienne środowiskowe http_proxy i ftp_proxy. Kliknij tutaj po więcej informacji.

Przetestuj połączenie

Na koniec, upewnij się, że połączenie działa używając /bin/ping:

# ping -c 3 www.google.com

PING www.l.google.com (74.125.132.105) 56(84) bytes of data.
64 bytes from wb-in-f105.1e100.net (74.125.132.105): icmp_req=1 ttl=50 time=17.0 ms
64 bytes from wb-in-f105.1e100.net (74.125.132.105): icmp_req=2 ttl=50 time=18.2 ms
64 bytes from wb-in-f105.1e100.net (74.125.132.105): icmp_req=3 ttl=50 time=16.6 ms

--- www.l.google.com ping statistics ---
3 packets transmitted, 3 received, 0% packet loss, time 2003ms
rtt min/avg/max/mdev = 16.660/17.320/18.254/0.678 ms

Przygotowanie dysku twardego

Warning: Partycjonowanie dysku twardego może zniszczyć dane. Zdecydowanie prosimy o ostrożność i sporządzenie kopii ważnych danych przed kontynuacją.

Jeżęli jesteś początkującym, zachęcamy do użycia jakiegoś graficznego narzędzia do partycjonowania. GParted jest dobrym przykładem, w dodatku jest dostępny jako "live" CD. Jest także dostępny w większości dystrybucji Linuxa uruchamiających się w trybie "live" CD, np w Ubuntu i Linux Mint. Dysk powinien zostać najpierw partycjonowany, a partycje powinny zostać sformatowane z ustawieniem systemu plików przed ponownym uruchomieniem.

Note: Obecny dysk instalacyjny zawiera programy cfdisk, gdisk, i parted.

Jeśli już wcześniej spartycjonowałeś(aś) swój dysk, sprawdź obecny układ partycji używając /sbin/fdisk z opcją -l (małe L).

W linii poleceń roota wpisz:

# fdisk -l

Zapisz nazwy dysków i/lub partycji potrzebnych do instalacji Archa. Każda partycja jest identyfikowana przez przyrostek liczbowy. Przykład: sda1 oznacza pierwszą partycję dysku, podczas gdy sda oznacza cały dysk. Możesz przejść do #Konfiguracja urządzeń blokowych, systemów plików i punktów montowania.

Note: Jeśli instalujesz na pamięci flash USB, zobacz Installing Arch Linux on a USB key_(Polski).

Note: Jeśli nie będziesz używać windowsa, zaleca się użycie GPT zamiast MBR. Partycjonowanie GPT można wykonać tylko z gdisk lub parted. Przeczytaj GPT po listę zalet.

Pozostała część tej sekcji pokazuje przykładową konfigurację dla początkujących używając programu cfdisk. Nie musisz używać tej konfiguracji czy tego narzędzia; jest to tylko przykład konfiguracji.

Po więcej informacji na temat partycjonowania dysku twardego, zobacz Partycjonowanie.

Po więcej informacji o dostępnych systemach plików, zobacz Systemy plików.

Zobacz Swap, by zobaczyć szczegóły ustawiania partycji lub pliku swap. Plik swap jest łatwiejszy do rozszerzenia niż partycja i może zostać utworzony w dowolnym momencie po instalacji, ale nie może być używany razem z systemem plinków BTRFS.

Jeżeli masz ten krok już za sobą, przejdź do sekcji montowanie partycji.

W przeciwnym wypadku czytaj dalej.

Manualne partycjonowanie dysku twardego

Note: Obecny nośnik instalacyjny zawiera narzędzia cfdisk, gdisk, i parted. gdisk wspiera tylko tablice partycji GPT, cfdisk wspiera tylko tablice partycji MBR, a parted wspiera obydwa rodzaje. W tym przykładzie użyty jest cfdisk, jednak podmieniając gdisk za cfdisk można tym sposobem wykonać partycjonowanie GPT.

Notka dla trybu UEFI:

• Jeżeli korzystasz z płyty głównej z trybem UEFI, musisz utworzyć dodatkowo UEFI System partition.
• Jest zalecane, by zawsze używać GPT z UEFI, ponieważ niektóre firmware UEFI nie pozwalają na uruchamianie via UEFI-MBR.

Notka dla partycji GPT:

• Jeżeli nie korzystasz z systemu z rodziny Windows, zalecane jest, by użyć GPT zamiast MBR. Przeczytaj GPT, by dowiedzieć się o zaletach takiego rozwiązania.
• Jeżeli używasz płyty głównej z BIOSem (lub planujesz uruchamiać system w trybie kompatybilności z BIOSem) i chcesz zainstalować GRUB na dysku korzystającym z GPT, będziesz musiał utworzyć 1007 KiB "BIOS Boot Partition". Syslinux nie potrzebuje takiego rozwiązania.
• Niektóre systemy BIOS mogą mieć problemy z obsługą GPT. Zobacz http://mjg59.dreamwidth.org/8035.html and http://rodsbooks.com/gdisk/bios.html dla rozwiązań i obejść znanych problemów.

Note: Jeżeli instalujesz system na klucz USB, zobacz Instalowanie Arch Linux na USB.

Przykładowy system będzie posiadał 15 GB partycję root oraz partycję home na reszcie dostępnego miejsca. Wybierz MBR lub GPT, ale nie oba!

Sposób w jaki podzielisz swój dysk zależy tylko od Ciebie, poniższy przykład służy tylko do zobrazowania całego procesu. Zobacz Partycjonowanie.

MBR	cfdisk /dev/sda	Root: Wybierz New (lub naciśnij N) – Enter dla Primary – wpisz "15360" – Enter dla Beginning – Enter dla Bootable.
		Home: Naciśnij strzałkę w dół, by zaznaczyć puste miejsce na dysku. Wybierz New (lub naciśnij N) – Enter dla Primary – Enter, by użyć reszty dostępnego miejsca na dysku (lub możesz podać pożądany rozmiar tak jak przy poprzedniej partycji).
GPT	cgdisk /dev/sda	Root: Wybierz New (lub naciśnij N) – Enter dla pierwszego sektora (2048) – wpisz "15G" – Enter dla standardowego kodu szesnastkowego (8300) – Enter dla pustej nazwy partycji.
		Home: Naciśnij strzałkę w dół kilka razy by zaznaczyć większą wolną część na dysku. Wybierz New (lub naciśnij N) – Enter dla pierwszego sektora – Enter, by użyć reszty dostępnego miejsca na dysku (lub możesz podać pożądany rozmiar, np "30G") – Enter dla standardowego kodu szesnastkowego (8300) – Enter dla pustej nazwy partycji.

Jeżeli wybrałeś MBR, tak powinien wyglądać teraz Twój dysk:

Name    Flags     Part Type    FS Type          [Label]       Size (MB)
-----------------------------------------------------------------------
sda1    Boot       Primary     Linux                             15360
sda2               Primary     Linux                             133000*

Jeżeli wybrałeś GPT, powinieneś otrzymać raczej coś takiego:

Part. #     Size        Partition Type            Partition Name
----------------------------------------------------------------
            1007.0 KiB  free space
   1        15.0 GiB    Linux filesystem
   2        123.45 GiB  Linux filesystem

Warning: Bądź świadomy(a), że to zniszczy wszystkie dane znajdujące się na twoim dysku, więc dwa razy sprawdź wszystkie polecenia i upewnij się, że jesteś zadowolony(a) z układu partycji i ich rozmiarów przed kontynuacją. Jeśli chcesz zacząć od początku, Możesz wybrać Quit (Wyjdź), aby wyjść bez zapisywania zmian i ponownie uruchomić cfdisk.

Wybierz Write (Zapisz), aby zapisać tablicę partycji na dysk. Po zapisaniu tablicy partycji, cfdisk automatycznie zakończy działanie.

Po więcej informacji na temat partycjonowania dysku twardego, zobacz Partycjonowanie.

Note: Ostatnie ulepszenia jądra Linuksa, w tym libata i modułów PATA, spowodowały, że wszystkie dyski IDE, SATA i SCSI przyjęły schemat nazw sdx. Jest to całkowicie normalne.

Note: Jeśli używasz (U)EFI, prawdopodobnie będziesz potrzebować kolejnej partycji do przechowywania UEFI System. Przeczytaj ten artykuł.

Konfiguracja urządzeń blokowych, systemów plików i punktów montowania

Spartycjonowanie dysku to nie wszystko; partycje potrzebują systemu plików. By sformatować partycje z użüciem systemu plików EXT4:

Warning: Sprawdź dwa, a nawet trzy razy, że formatowane partycje (w naszym przykładzie /dev/sda1 i /dev/sda2) są tymi, które chcesz sformatować.

Użyj narzędzia mkfs do formatowania partycji w wybranym systemie plików. W tym przykładzie używamy systemu plików ext4 zarówno dla partycji głównej, jak i {ic|/home}.

# mkfs.ext4 /dev/sda1
# mkfs.ext4 /dev/sda2

Jeżeli utworzyłeś partycję dla swapu (code 82), nie zapomnij sformatować i aktywować jej używając:

# mkswap /dev/sdaX
# swapon /dev/sdaX

Po więcej informacji na temat dostępnych systemów plików, zobacz Systemy plików.

Montowanie partycji

Każda partycja jest identyfikowana przez swój suffix. Dla przykładu - sda1 odwołuje się do pierwszej partycji na pierwszym dysku, a sda odwołuje się do całego dysku.

By zobaczyć obecny podział dysku:

# lsblk /dev/sda

Note: Nie montuj więcej niż jednej partycji do tej samej lokalizacji. Uważaj także przy montowaniu, ponieważ kolejność ma znaczenie.

Zamontuj główną partycję w /mnt. Dla powyższego przykładu będzie to:

# mount /dev/sda1 /mnt

Stwórz katalog dla partycji /home i zamontuj ją:

# mkdir /mnt/home && mount /dev/sda3 /mnt/home

Jeżeli posiadasz płytę główną z UEFI, zamontuj partycję UEFI:

# mkdir -p /mnt/boot/efi
# mount /dev/sdaX /mnt/boot/efi

Wybierz serwer instalacyjny

Przed instalacją, wyedytuj plik /etc/pacman.d/mirrorlist tak, aby wybrany serwer był pierwszy w kolejności. Kopia tego pliku zostanie zainstalowana w nowym systemie przez pacstrap, więc warto wybrać odpowiedni serwer już teraz.

Note: ftp.archlinux.org ma limit 50KB/s.

# nano /etc/pacman.d/mirrorlist

##
## Arch Linux repository mirrorlist
## Sorted by mirror score from mirror status page
## Generated on 2012-MM-DD
##

Server = http://mirror.example.xyz/archlinux/$repo/os/$arch
...

• Alt+6, by skopiować wybraną linijkę Server.
• PageUp, by przewinąć w górę.
• Ctrl+U, by by wkleić linijkę w wybranym miejscu (w naszym przypadku na górze pliku).
• Ctrl+X, by wyjść. Po zapytaniu o zachowanie zmian, naciśnij Y i Enter.

Jeżeli chcesz, w pliku możesz zostawić tylko wybrany przez siebie mirror usuwając sałą resztę wpisów (używając Ctrl+K), jednak zazwyczaj dobcym pomysłem jest mieć dostępnych kilka serwerów, w razie gdyby pierwszy był offline.

Tip:

• Użyj Mirrorlist Generator, by otrzymać aktualną listę mirrorów dla Twojego kraju. Mirrory HTTP są szybsze niż FTP ze względu na technologię keepalive. Z użyciem FTP, pacman musi wysyłąć sygnał za każdym razem, kiedy pobiera paczkę, co objawia się krótką przerwą w pobieraniu. By poznać inne sposoby generowania listy mirrorów, zobacz Sortowanie mirrorów i Reflektor.
• Arch Linux MirrorStatus udostępnia szczegółowe informacje nt stanu serwerów z mirrorami, jak npproblemami z siecią, zbieraniem danych, czas ostatniej synchroniacji, etc.

Note:

• Zawsze, gdy w przyszłości zmienisz listę mirrorów, pamiętaj by zmusić pacmana, by odświerzył listę pakietów za pomocą pacman -Syy. Jest to dobra praktyka, która w przyszłości może oszczędzić Ci problemów z systemem. Zobacz Mirrory, by dowiedzieć się więcej.
• Jeżeli instalujesz system ze starszego medium (nieaktualny obraz), Twoja lista mirrorów może być nieaktualna, co pewnie doprowadzi do problemów, gdy spróbujesz zaktualizować system (zobacz FS#22510). Zalecane jest w takim wypadku zaktualizować listę mirrorów podanym powyżej sposobem.
• Zgłoszono pewne błędy w Arch Linux forums, dotyczące problemów z siecią, które uniemożliwiają, by pacman zaktualizował repozytoria (zobacz [1] i [2]). Kiedy instalujesz Arch Linux natywnie, problemy te można rozwiązać zastępując standardowy file downloader pacmana alternatywą (zobacz Improve Pacman Performance). Gdy instalujesz Arch Linux jako gość w VirtualBoxie, problem można rozwiązać używając w jego konfiguracji "Host interface" zamiast "NAT".

Note: Przed aktualizacją listy mirrorów za pomocą pacman -Syy upewnij się, że połączenie z siecią nie zostało przerwane. W przeciwnym wypadku otrzymasz błąd o niemożlizości przeprowadzenia aktualizacji pakietów.

Instalacja bazowego systemu

Bazowy system jest instalowany używając skryptu pacstrap.

Opcja -i może zostać pominięta, jeżeli chcesz zainstalować wszystkie pakiety z grup base i base-devel bez potwierdzenia.

# pacstrap -i /mnt base base-devel

Note: Jeśli pacman nie jest w stanie zweryfikować pakietów, sprawdź czas systemowy. Jeśli data jest nieodpowiednia (np. wskazuje 2010 rok), klucze podpisujące mogą być uznane za wygasłe (lub nieważne), sprawdzenie podpisów pakietów skończy się błędem i instalacja zostanie przerwana. Ustaw poprawny czas systemowy, robiąc to manualnie lub za pomocą klienta ntp, i uruchom ponownie komendę pacstrap. Na stronie Czas znajdziesz więcej informacji o ustawianiu czasu systemowego.

Note: Jeżeli pacman skarży się na brak lub niepoprawne sygnatury podczas fazy pacstrapowania (error: failed to commit transaction (invalid or corrupted package)), wykanaj poniższą komendę.

# pacman-key --init && pacman-key --populate archlinux 

• base: Pakiety z oprogramowaniem z repozytorium [core] dostarczające minimalnego środowiska.

• base-devel: Dodatkowe narzędzia z [core] t.j. make i automake. Większość początkujących powinna je zainstalować, ponieważ mogą być potrzebne przy administracji nowym systemem. Grupa base-devel będzie potrzebna do instalacji oprogramowania z AUR.

To zainstaluje podstawowy system Arch. Inne pakiety mogą być zainstalowane później używając pacmana.

Generacja fstab

Wygeneruj plik fstab używając następującej komendy. Etykiehy UUID będą użyte, bo wiąże się z nimi szereg korzyści (zabacz fstab#Identifying filesystems). Jeżeli nie chcesz ich używać (lub chcesz użyć labeli), zamień -U na -L.

# genfstab -U -p /mnt >> /mnt/etc/fstab

Note: Dobrym pomysłem jest sprawdzenie wygenerowanego pliku fstab (/mnt/etc/fstab) przed kontynuację. Jeśli napotkasz błędy uruchamiając komendę genfstab lub później w trakcie instalacji, nie uruchamiaj genfstab ponownie; po prostu wyedytuj plik fstab.

# nano /mnt/etc/fstab

Warning: Plik fstab zawsze powinien zostać sprawdzony po wygenerowaniu jego zawartości. Jeżeli utworzyłeś partycję EFI, to genfstab dodał nieprawidłową opcję do Twojego systemu partycji, co w rezultacie "ochroni" Twój komputer od uruchomienia się z danego dysku. By to naprawić, musisz usunąć wszystkie opcje z wyjątkiem noatime. Dla reszty partycji upewnij się, że zamieniłeś "codepage=cp437" na "codepage=437", albo po następnym ponownym uruchomieniu komputera system się nie uruchomi i wejdzie w tryb recovery. Jądro Linux 3.8 powinno posiadać już odpowiednią łatkę.

Kilka uwag:

• Ostatnia kolumna definiuje kolejność sprawdzania partycji przy starcie systemu: użyj 1 dla partycji root (z wyjątkiem btrfs), która powinna być sprawdzana jako pierwsza, dla reszty partycji ustaw 2 lub wyłącz sprawdzanie ustawiając 0 (zobacz Pola pliku fstab).
• Wszystkie partycje Btrfs i swap powinny być ustawione na 0.

Chroot do systemu

Następnie chrootujemy się do nowego systemu.

# arch-chroot /mnt /bin/bash

Note: Pomiń /bin/bash aby użyć powłoki sh.

Tip: Jeśli zapomniałeś(aś) zainstalować pakiety ze skryptem pacstrap, możesz je zainstalować po chroocie używając pacman -S <package>

Konfiguracja systemu

Tip: Dokładne śledzenie i rozumienie tych kroków jest niezbędne dla poprawnej konfiguracji systemu.

Na tym etapie instalacji, skonfigurujesz podstawowe pliki konfiguracyjne bazowego systemu Arch Linux. Będziesz to robił edytując istniejące lub tworząc nowe pliki.

Nazwa hosta

Dodaj swoją hostname w /etc/hostname. Przykład:

# echo mojanazwahosta > /etc/hostname

Ustaw jaką chcesz nazwę. Będzie to nazwa twojego komputera.

Note: Nie ma potrzeby edytowania /etc/hosts, jednak nic nie szkodzi na przeszkodzie, jeśli chcesz to zrobić

Dodaj swoją hostname w /etc/hosts, taką samą jak w /etc/hostname jako alias. Powinno to wyglądać podbnie do tego:

127.0.0.1   localhost.localdomain   localhost mojanazwahosta
::1         localhost.localdomain   localhost mojanazwahosta

Note: ::1 to w IPv6 odpowiednik adresu 127.0.0.1

Warning: Ten format, zawierający "localhost" oraz właściwą nazwę hosta, jest wymagany dla kompatybilności. Błędy w tym pliku mogą powodować niską wydajność sieciową i/lub nieprawidłowe działanie niektórych programów.

Jeśli używasz statycznego IP, dopisz kolejną linię wg formatu: <statyczne-IP> <nazwahosta.nazwadomeny.org> <nazwahosta>, np.:

192.168.1.100 mojanazwahosta.domain.org mojanazwahosta

Tip: Dla wygody, możesz zdefiniować aliasy w pliku /etc/hosts dla hostów w twojej sieci, i/lub w Internecie, np.:

192.168.1.90 media
192.168.1.88 dane

Powyższy przykład pozwoli na dostęp do serwerów z mediami i danymi wg nazwy, bez potrzeby wpisywania ich adresów IP.

Font terminala i układ klawiatury

Wyedytuj vconsole.conf:

# nano /etc/vconsole.conf

KEYMAP=pl
FONT=lat2-16
FONT_MAP=8859-2

• KEYMAP – Jeśli chcesz, możesz użyć mapy z początku instalacji: #Zmiana układu klawiatury, jednak domyślna (us) działa ze znakomitą większością klawiatur. Te ustawienia dotyczą tylko terminali, nie graficznych menedżerów okien czy Xorg.

• FONT – Dostępne alternatywne fonty terminala znajdują się w /usr/share/kbd/consolefonts/. Domyślna wartość (pusta) jest bezpieczna.

• FONT_MAP – Określa mapę konsoli ładowaną przez setfont przy starcie systemu. Dostępne mapy znajdują się w /usr/share/kbd/consoletrans. Domyślna wartość (pusta) jest bezpieczna.

Zobacz Fonty i man vconsole.conf po więcej informacji.

Strefa czasowa

Dostępne strefy i podstrefy czasowe mogą być znalezione w katalogach /usr/share/zoneinfo/<Strefa>/<Podstrefa>.

Aby wyświetlić dostępne <Strefy>, sprawdź katalog /usr/share/zoneinfo/:

# ls /usr/share/zoneinfo/

Podobnie możesz sprawdzić zawartość katalogu z <Podstrefami>:

# ls /usr/share/zoneinfo/Europe

Utwórz dowiązanie symboliczne /etc/localtime do pliku twojej strefy /usr/share/zoneinfo/<Strefa>/<Podstrefa> używając tego polecenia:

# ln -s /usr/share/zoneinfo/<Strefa>/<Podstrefa> /etc/localtime

Przykład:

# ln -s /usr/share/zoneinfo/Europe/Warsaw /etc/localtime

Jeśli używasz timedated dostarczanego przez systemd, być może będziesz chciał(a) wyedytować plik /etc/timezone i wpisać Strefa/Podstrefa.

Przykład:

Europe/Warsaw

Przeczytaj man 5 timezone po więcej opcji.

Wymóg posiadania /etc/timezone może przestać obowiązywać w przyszłości [3].

Ustawienia regionalne

Wybranie regionu (locale)

Ustawienia regionalne mogą zostać użyte przez glibc i każdy inny program lub bibliotekę poprawnie wyświetlając waluty, czas, datę i inne własności regionalne:

Są dwa pliki potrzebujące edycji: locale.gen oraz locale.conf.

• Plik locale.gen jest domyślnie pusty (wszystko jest zakomentowane), więc musisz usunąć stosowny znak # na początku linii. Jeżeli chcesz odkomentować i używać kilka wartości, upewnij się, że wszytkie będą kodowane via UTF-8. Raz zedytowany, pozostaje on nietknięty przez system. locale-gen jest uruchamiane po każdym uaktualnieniu glibc, generując wszystkie ustawienia regionalne określone w /etc/locale.gen.

Wybierz odpowiednie locale poprzez usunięcie # z początku linii, np.:

# nano /etc/locale.gen

en_US.UTF-8 UTF-8
pl_PL.UTF-8 UTF-8

Następnie uruchom:

# locale-gen

Ustawianie systemowego locale

Ustaw odpowiednie locale w /etc/locale.conf.

Przykład:

# echo LANG=pl_PL.UTF-8 > /etc/locale.conf

Ustawienie tylko LANG powinno wystarczyć. Będzie to służyć za domyślną wartość dla innych ustawień.

Możesz przesłonić część ustawień używając zmiennych LC_* – na przykład ustawienie LC_COLLATE=C wyłącza sortowanie według reguł języka, ale pozostawia resztę ustawień. Możesz wyświetlić wszystkie zmienne LC_* poleceniem locale.

Zmienna LC_ALL przesłania wszystkie pozostałe ustawienia. Z tego powodu nie możesz ustawić jej z poziomu locale.conf. Zaleca się używanie LC_ALL tylko w razie konieczności.

Z powodu późniejszego tworzenia początkowego ramdysku, powinieneś(aś) ustawić zmienną LANG. Przykład:

# export LANG=pl_PL.UTF-8

Czas zegara sprzętowego

Jest on ustawiany w /etc/adjtime. Ustaw czas zegara sprzętowego w ten sam sposób w każdym z posiadanych systemów operacyjnych. W przeciwnym przypadku, będą one nadpisywać czas i powodować jego przesunięcia.

Możesz wygenerować /etc/adjtime automatycznie używając jednej z nastepujących komend.

• UTC (zalecany)

# hwclock --systohc --utc

Note: Używanie UTC w zegarze sprzętowym nie oznacza, że oprogramowanie będize wyświetlać czas UTC.

• localtime (niezalecany) - Używany domyślnie przez Windows

# hwclock --systohc --localtime

Warning: Używanie localtime może prowadzić do kilku znanych i nienaprawialnych błędów. Nie ma jednak planów porzucenia wsparcia dla localtime.

Ustawienie czasu przy jednoczesnym uruchamianiu Windowsa

Jeśli używasz jednocześnie Windowsa, masz dwie możliwe ścieżki:

• Zalecana: Ustaw Arch Linuksa i Windowsa do używania zegara UTC (szybka modyfikacja rejestru jest wymagana, zobacz this page po instrukcje). Oprócz tego, wyłącz synchronizację czasu z Internetem w Windowsie, ponieważ to ustawi czas z powrotem na localtime. Jeśli potrzebujesz takiej funkcjonalności (synchronizacja czasu), użyj ntpd lub systemd-timesyncd w systemie Arch Linux.

• Niezalecana: Skonfiguruj Arch Linuksa do uźywania localtime i (w #Konfiguracja systemu) usuń hwclock z sekcji DAEMONS w /etc/rc.conf (Windows zajmie się ustawianiem zegara sprzętowego).

Moduły jądra

Tip: Normalnie wszystkie potrzebne moduły są ładowane automatycznie przez udev, więc rzadko będziesz musiał(a) tutaj coś dodać. Dodaj tylko moduły, których brakuje.

W katalogu /etc/modules-load.d/ umieść pliki, w których będą wypisane moduły, które jądro ma załadować podczas startu systemu. Każdy plik konfiguracyjny powinien być nazwany w stylu /etc/modules-load.d/<program>.conf. Pliki powinny zaiwerać listę modułów do załadowania, poprzedzielaną znakami nowej linii. Linie puste i zaczynające się znakami # lub ; będą ignorowane. Przykład:

/etc/modules-load.d/virtio-net.conf

# Załaduj virtio-net.ko podczas uruchamiania
virtio-net

Konfiguracja sieci

Musisz skonfigurować sieć ponownie, tym razem dla nowego systemu. Cała procedura i wymagania są podobne do tej opisanej wyżej, jednak teraz ustawienia będą permanentne i automatycznie uruchamiane podczas startu systemu.

Note: Po więcej dokładnych informacji o konfiguracji sieci, odwiedź Konfigurowanie sieci i Konfiguracja sieci bezprzewodowej.

Sieć przewodowa

Dynamiczne IP (DHCP)

Jeżeli używasz pojedynczego, stałego połączenia z siecią, nie potrzebujesz usługi zarządzania sieci i możesz zwyczajnie odblokować i uruchomić usługę dhcpcd. Pamiętaj o podaniu jej swojej nazwy interfejsu.

# systemctl enable dhcpcd@<interface>.service

Alternatywą jest użycie net-auto-wired z pakietu netcfg^AUR, który zręcznie obsłuży dynamiczne łączenie się z nowymi sieciami.

Zainstaluj ifplugd, który jest wymagany przez net-auto-wired:

# pacman -S ifplugd

Edytuj /etc/conf.d/netcfg i zmodyfikuj nazwę interfejsu sieci na aktualną. Prawie na pewno nie jest to eth0.

nano /etc/conf.d/netcfg

WIRED_INTERFACE="<interface>"

Odblokuj usługę net-auto-wired.

# systemctl enable net-auto-wired.service

Statyczne IP

Skopiuj przykładowy profil z /etc/network.d/examples do /etc/network.d:

# cd /etc/network.d
# cp examples/ethernet-static .

Edytuj skopiowany profil wg własnych potrzeb (edytuj INTERFACE, ADDR, GATEWAY i DNS):

# nano ethernet-static

Edytuj /etc/conf.d/netcfg i dodaj nowy profil sieci do tablicy NETWORKS:

nano /etc/conf.d/netcfg

NETWORKS=(ethernet-static)

Odblokuj usługę netcfg:

# systemctl enable netcfg.service

Sieć bezprzewodowa

Będziesz musiał(a) zainstalować inny program do konfiguracji i zarządzania profilami sieci bezprzewodowych, np. netcfg. NetworkManager lub Wicd to popularne alternatywy.

• Zainstaluj wymagane pakiety:

# pacman -S wireless_tools wpa_supplicant wpa_actiond dialog

Jeśli twoja karta bezprzewodowa wymaga firmware (jak zostało wyjaśnione w #Konfiguracja sieci bezprzewodowej i Wireless_Setup_(Polski)#Sterowniki_i_firmware), zainstaluj pakiet zawierający odpowiednie firmware, przykładowo:

# pacman -S zd1211-firmware

• Po instalacji i ponownym uruchomieniu możesz połączyć się z siecią wykonując wifi-menu <interface> (gdzie <interface> to nazwa interfejsu), co wygeneruje plik profilu w /etc/network.d nazwany tak samo, jak SSID wybranej sieci. Jeżeli chcesz skonfigurować wszystko ręcznie, to dostępne są szablony w /etc/network.d/examples/.

Warning: Jeżeli korzystasz z wifi-menu, to pozostałe kroki muszą być wykonane *po* ponownym uruchomieniu, gdy już nie jesteś chrootwany. Proces uruchomieny przez to polecenie będzie w konflikcie z tym, który działa na zewnątrz chroota. Jeżeli koniecznie chcesz już na tym etapie posiadać skonfigurowaną sieć, jesteś zmuszony skorzystać z szablonów. Pozwala to jednak w ogóle nie martwić się o użycie wifi-menu.

# wifi-menu <interface>

• Odblokuj usługę net-auto-wireless, która w sposób automatyczny i zręczny zajmie się obsługą połączenia z siecią:

# systemctl enable net-auto-wireless.service

Note: Netcfg dostarcza także net-auto-wired, który może być użyty wspólnie z net-auto-wireless.

• Upewnij się, że w /etc/conf.d/netcfg ustawiony jest prawidłowy interfejs (np. wlp3s0)}}:

# nano /etc/conf.d/netcfg

WIRELESS_INTERFACE="wlp3s0"

Możliwe jest zdefiniowanie listy profilów sieciowych, które powinny być automatycznie łączone za pomocą zmiennej AUTO_PROFILES w /etc/conf.d/netcfg. Jeśli AUTO_PROFILES nie zostanie ustawione, wszystkie sieci zostaną wypróbowane.

Połączenie bezpośrednie z modemem

W przypadku posiadania xDSL, modemu analogowego (dial-up) lub ISDN, zobacz Direct Modem Connection_(Polski) po dokładne instrukcje.

Stwórz początkowy ramdysk

Tip: Większość użytkowników może pominąć ten krok i użyć standardowych ustawieþ dostarczonych w mkinitcpio.conf. Obraz initramfs (z folderu /boot) został już wygenerowany podczas gdy paczka linux (jądro Linux) była instalowana za pomocą pacstrap.

Tutaj możesz ustawić właściwe hooks, jeżeli root został ustawiony na kluczu USB, jeżeli używasz RAID, LVM, lub jeśli /usr jest na osobnej partycji.

Skonfiguruj /etc/mkinitcpio.conf według potrzeb (zobacz mkninitcpio) i stwórz ramdysk używając:

# mkinitcpio -p linux

{{Note|Instalacja Arch VPS na QEMU (np. używając virt-manager) może wymagać modułu virtio w mkinitcpio.conf by móc się uruchomić.

# nano /etc/mkinitcpio.conf

MODULES="virtio virtio_blk virtio_pci virtio_net"

}

Instalacja i konfiguracja bootloadera

Note: Jeżeli na dysku, na którym zainstalowano Arch Linux jest już zainstalowany bootloader i/lub inny system operacyjny, możliwe powinno być dodanie do listy systemów Archa i uruchamianie go poprzez nowy wpis na liście. Więcej na ten temat dowiesz się w podręcznikach swoich bootloaderów. Pamiętaj o zamontowaniu dysku z systemem Arch w przypadku korzystania z automatycznych narzędzi.

Dla płyt głównych z BIOS

Dla płyt z BIOSem istnieją trzy bootloadery - Syslinux, GRUB, and LILO. Możesz wybrać dowolny z nich wg własnych upodobań. Poniżej opisano sposób instalacji GRUB oraz Syslinux.

• Syslinux (obecnie) jest ograniczony do wczytywania plików tylko z partycji, na której został zainstalowany. Syslinux jest uważany za prostszy w konfiguracji, ponieważ posiada tylko jeden plik konfiguracyjny. Przykładowa konfiguracja dostępna jest tutaj.

• GRUB jest bogatym w funkcje i kompleksowym rozwiązaniem. Korzysta z wielu plików konfiguracyjnych, z pomocą których tworzony jest główny plik grub.cfg. Jego pliki konfiguracyjne wyglądem przypominają języki skryptowe, co może być utrudnieniem dla początkujących użytkowników w przypadku próby ręcznej edycji wpisów. Zalecane jest korzystanie z ręcznego generowania wpisów.

Note: Niektóre płyty główne z BIOSem mają problemy z GPT. Zobacz http://mjg59.dreamwidth.org/8035.html oraz http://rodsbooks.com/gdisk/bios.html dla rozwiązań i obejść znanych problemów.

Note: Jeśli posiadasz oddzielną partycję /boot, najpierw sprawdź, czy jest zamontowana używając lsblk /dev/sda. Jeśli nie widzisz punktu montowania /boot przy twojej partycji, powinieneś(aś) ponownie uruchomić komputer i z poziomu LiveCD Archa:

• zamontować główną partycję / w /mnt
• zamontować partycję /boot w /mnt/boot
• uruchomić arch-chroot /mnt

następnie postępować według instrukcji poniżej.

Syslinux

Note: Jeżeli spartycjonowałeś dysk z użyciem GPT, doinstaluj paczkę gptfdisk używając (pacman -S gptfdisk). Zawiera ona sgdisk, które będzie użyte do ustawienia specyficznych dla GPT flag.

Zainstaluj pakiet syslinux i uruchom skrypt syslinux-install_update, aby zainstalować pliki (-i), oznaczyć aktywną partycję jako bootowalną (-a), i zainstalować kod startowy w MBR (-m):

# pacman -S syslinux
# syslinux-install_update -iam

wyedytuj plik syslinux.cfg, aby wskazywał na odpowiednią partycję główną. Ten krok jest niezbędny. Jeśli będzie wskazywał na niewłaściwą partycję, Arch Linux nie uruchomi się. Zmień /dev/sda3 na twoją partycję główną (jeśli partycjonowałeś(aś) dysk jak w przykładzie, twoja partycja główna to /dev/sda1). To samo zrób z LABEL archfallback.

# pacman -S syslinux
# nano /boot/syslinux/syslinux.cfg

...
LABEL arch
        ...
        APPEND root=/dev/sda3 ro
        ...

Po więcej informacji o konfiguracji i używaniu Syslinuksa, zobacz Syslinux.

GRUB

Zainstaluj paczkę grub-bios i wykonaj grub-install /dev/sda.

Note: Zamień /dev/sda na taki wpis, który odzwierciedla dysk, na którym zainstalowałeś system Arch. *Nie używaj* numerów partycji (sdaX)

Note: Dla dysków spartycjonowanych z użüciem GPT na płytach z BIOSem, GRUB potrzebuje a "BIOS Boot Partition".

# pacman -S grub-bios
# grub-install --target=i386-pc --recheck /dev/sda

Żeby zapobiec (nieszkodliwej) informacji o błędzie podczas uruchamiania:

# cp /usr/share/locale/en\@quot/LC_MESSAGES/grub.mo /boot/grub/locale/en.mo

Możesz użyć ręcznie stworzonego grub.cfg, jednak dla początkujących użytkowników zalecamy skorzystanie z automatycznej generacji:

Tip: Żeby automatycznie wyszukać inne systemy operacyjne znajdujące się w komputerze, zainstaluj os-prober przed wpisaniem kolejnej komendy:

# pacman -S os-prober

# grub-mkconfig -o /boot/grub/grub.cfg

Po więcej informacji o konfiguracji i używaniu GRUBa, zobacz GRUB.

Dla płyt głównych z UEFI

Note: Jeśli posiadasz płytę UEFI przeczytaj artykuł Bootloadery UEFI.

Dla uruchomiena z UEFI, dysk musi być spartycjonowany z użüciem GPT oraz musi być obecna i zamontowana w /boot/efi systemowa partycja UEFI (512 MiB lub więcej, FAT32, typ EF00). Jeżeli śledzisz ten poradnik od początku, ten krok masz już za sobą.

Chociaż dostęrne są inne bootloadery dla UEFI, użüwanie EFISTUB jest zalecane. Poniżej znajdziesz instrukcje konfiguracyjne dla EFISTUB i GRUB.

Note: Syslinux jak dotąd nie wspiera UEFI.

EFISTUB

Jądro linuxa może zachować się jak swój własny bootloader korzystając z EFISTUB. Jest to metoda zalecana przez twórców UEFI and simpler compared to grub-efi-x86_64. Poniższe kroki ustawiają rEFInd (fork rEFIt), by wyświetlić menu dla jąder EFISTUB, jak również uruchomienia innych bootloaderów UEFI. Możesz także użyć gummiboot zamiast rEFInd. Oba potrafią wykryć bootloader Windows UEFI w wypadku korzystania z dual-boot.

1. Uruchom system z trybem UEFI i załaduj moduły efivars przed wykonaniem chroot:

# modprobe efivars

2. Zamontuj partycję UEFISYS w /mnt/boot/efi, wykonaj chroot i skoriuj pliki jąhra i initramfs tak jak pokazano poniżej.

• Stwórz /boot/efi/EFI/arch/.

• Skopiuj /boot/vmlinuz-linux do /boot/efi/EFI/arch/vmlinuz-arch.efi. Rozszerzenie .efi jest bardzo ważne, bo niektóre firmware UEFI odmawiają uruchomienia pliku bez tego rozszerzenia. Ważne: Pamiętaj, że plik nazywa się vmlinuz, a nie vmlinux.

• Skopiuj /boot/initramfs-linux.img do /boot/efi/EFI/arch/initramfs-arch.img.

• Skopiuj /boot/initramfs-linux-fallback.img do /boot/efi/EFI/arch/initramfs-arch-fallback.img.

Za każdym razem, gdy jądro i pliki initramfs są aktualizowane w /boot, muszą być także uaktualnione w /boot/efi/EFI/arch. Może to zostać zautomatyzowane poprzez użücie systemd lub incrona (dla konfiguracji bez systemd).

3. W tym poradniku zainstalujesz GUI nazwane rEFInd. Alternatywne bootloadery mogą zostać znalezione na stronie UEFI Bootloaders#Booting EFISTUB. Dla zalecanego bootloadera rEFInd zainstaluj następujące paczki:

# pacman -S refind-efi efibootmgr

4. Zainstaluj rEFInd na partycji UEFISYS (zbiorczo z UEFI Bootloaders#Using rEFInd):

# mkdir -p /boot/efi/EFI/refind
# cp /usr/share/refind/refind_x64.efi /boot/efi/EFI/refind/refind_x64.efi
# cp /usr/share/refind/refind.conf-sample /boot/efi/EFI/refind/refind.conf
# cp -r /usr/share/refind/icons /boot/efi/EFI/refind/icons

5. Stwórz plik refind_linux.conf z poniższymi ustawieniami, które zostaną użyte przez rEFInd:

# nano /boot/efi/EFI/arch/refind_linux.conf

"Boot to X"          "root=/dev/sdaX ro rootfstype=ext4 systemd.unit=graphical.target"
"Boot to console"    "root=/dev/sdaX ro rootfstype=ext4 systemd.unit=multi-user.target"

Note: refind_linux.conf zostało skopiowane z /boot/efi/EFI/arch/, gdzie initramfs i jądro zostały skopiowane w kroku 2.

Note: W refind_linux.conf, sdaX odpowiada Twojemu systemowi plików root, a nie partycji boot, o ile oczywiście utworzyłeś je osobno.

6. Dodaj rEFInd do UEFI boot menu używając efibootmgr.

Warning: Używając efibootmgr na Apple Mac może zablokować firmware, przez co konieczne będzie sflashowanie pamięci ROM płyty głównej. Dla Maców użyj mactel-boot^AUR, lub "błogosławieństwa" od Mac OS X.

# efibootmgr -c -g -d /dev/sdX -p Y -w -L "rEFInd" -l '\EFI\refind\refind_x64.efi'

Note: W powyższym poleceniu X i Y odnoszą się do dysku i partycji UEFISYS. Dla przykładu w /dev/sdc5, X to "c", a Y to "5".

7. (Opcjonalnie) Jako zabezpieczenie na wypadek, gdyby efibootmgr stworzyło wpis, który nie działa, skopiuj refind_x64.efi do /boot/efi/EFI/boot/bootx64.efi tak jak poniżej:

# cp -r /boot/efi/EFI/refind/* /boot/efi/EFI/boot/
# mv /boot/efi/EFI/boot/refind_x64.efi /boot/efi/EFI/boot/bootx64.efi

GRUB

Note: W rzadkich przypadkach, będziesz musiał(a) użyć grub-efi-i386; na przykład na starszych komputerach Mac, gdzie Apple używa pewnego rodzaju połączenia UEFI v1.x i v2.x. W takich przypadkach, GRUB będzie działać tylko z modułami 32-bitowymi, pomimo 64-bitowego procesora. Jeżeli posiadasz system z 32-bitowym EFI, jak np. w Macach sprzed 2008 roku, zainstaluj grub-efi-i386 zamiast grub-efi-x86_64 i użyj opcji --target=i386-efi.

# pacman -S grub-efi-x86_64 efibootmgr
# grub-install --target=x86_64-efi --efi-directory=/boot/efi --bootloader-id=arch_grub --recheck
# cp /usr/share/locale/en\@quot/LC_MESSAGES/grub.mo /boot/grub/locale/en.mo

Następna komenda tworzy wpisy dla GRUB w boot menu UEFI. Jako że grub-efi-x86_64 w wersji 2.00, grub-install próbuje utworzyć wpisy w menu, więc wywołanie efibootmgr może nie być konieczne. Zobacz UEFI#efibootmgr, by dowiedzieć się więcej.

# efibootmgr -c -g -d /dev/sdX -p Y -w -L "Arch Linux (GRUB)" -l '\EFI\arch_grub\grubx64.efi'

Możesz użyć ręcznie stworzonego grub.cfg, jednak dla początkujących użytkowników zalecamy skorzystanie z automatycznej generacji:

Tip: Żeby automatycznie wyszukać inne systemy operacyjne znajdujące się w komputerze, zainstaluj os-prober przed wpisaniem kolejnej komendy:

# pacman -S os-prober

# grub-mkconfig -o /boot/grub/grub.cfg

Po więcej informacji o konfiguracji i używaniu GRUBa, zobacz GRUB.

Możesz użyć ręcznie stworzonego grub.cfg, jednak dla początkujących użytkowników zalecamy skorzystanie z automatycznej generacji:

Hasło roota

Ustaw hasło roota używając:

# passwd

Odmontowanie partycji i ponowne uruchomienie

Wyjdź ze środowiska chroot:

# exit

Partycje są zamontowane w /mnt, więc użyj tego polecenia, żeby je odmontować:

# umount /mnt/{boot,home,}

Uruchom komputer ponownie:

# reboot

Tip: Wyjmij nośnik instalacyjny i zmień kolejność uruchamiania w BIOSie (jeśli zmieniałeś(aś) ją przed instalacją); inaczej nośnik instalacyjny może uruchomić się ponownie!